Kaas- en broodspel

Er waren winterdagen van verstillen, de hemel, als een grijze steenen schaal, stond op de aard gedrukt, die in een kille vereenzaming en zonder ademhaal, zonder een vleug van amper tastend leven, haar naaktheid aan het druilend licht beleed; er was geen teeken van haar bloei gebleven: een arme, die zijn bitter lot verdeed in droomloos staren tot de blinde ruimte; de menschen wachtten op de schemering, het was hun leven, dat tot asch verkruimde en aan de duisternis verloren ging; het was hun lichaam, dat, den arbeid moede, onder een dooden hemel het geschrei van het af stervend leven niet bevroedde en wegzonk in het sprakeloos getij; de schemering omwolkte hun gezichten, zij staarden dieper in den zwarten grond van hun bestaan; maar een ontstak de lichten, de haat was scherp gebeiteld om zijn mond.

12