Kaas- en broodspel

III

Geen vrije mensch heeft meer den grond betreden,

geen stond meer in den nauw ontloken nacht,

een halm gelijk, te peinzen op den vrede,

waartoe zijn leven was teruggebracht;

een nieuw geslacht dreef voren in de aarde

en waaierde het rijke zaaisel uit,

dat kiemen ging, terwijl de nachten klaarden;

en door den zomer zong het hoog geluid

der oogsten; maar wanneer de dagen keerden

ten najaar tot een grijze karavaan,

de bladeren in huivering verteerden,

de zon in mist en droomen was vergaan —

verscheen de meester, die den cijns vergaarde,

de horzel, die het bloed der armen zoog,

maar vriendelijk: een, die zijn deel aanvaardde,

en nauwelijks de vlakke hand bewoog;

uit marmer was zijn aangezicht geslepen,

het donker landvolk zag hem angstig aan,

het scheen, dat hun de borst werd toegeknepen,

maar zelven hebben zij dit niet verstaan.

11