Terug door de tijd

Er waren mannen, zij liepen daar

onder de hemel in kalme

eenzelvigheid. Soms bleef er een staan

en streelde met zijn blik de welvingen

der heuvels. Dan, verder gaand, scheen hij

zich te verliezen in de gouden mist,

maar op de drempel tussen hier en nergens

stond hij weer stil en plantte als een door

het lot geroepene een staf diep in

een nooit door mensenkracht gemerkte plek.

Die was daar, eeuwen in en eeuwen uit,

bezocht door tij of ontij, bloeiend en dorrend met de

seizoenen

van de pulserende aarde.

En her en der, met afgemeten stap, trokken mannen de levenslijnen der komende bedrijvigheid. Ik voelde de trillingen die aanstonds door dit land zich zouden voortplanten, een organisme scheppen naar menselijke maat daar waar voordien natuur met vluchtige vinger haar tekens beurtelings neerschreef en verwaaien liet.

Later, voor de open zee, met tussen ons

verbroederende glazen, werd ik

een rijk van schriftgeleerden

binnengeleid en zag ik hoe

het kadastrale adernet de huid

van dit gebied omspande, grenzen door

het onbegrensde tekende, opdat

hier mensen konden wonen die

als ik voor heel hun levensduur

bescherming zochten in een plaats op aarde.

49