Terug door de tijd

Water en wijn

Een overoud geschrift bewaart zijn naam:

Noach, de wandelaar met God, die in zijn ark

de zondvloed overleefde en na al

dat water troost ging zoeken in de wijn.

Volgedronken zonk hij in zijn tent

naakt op zijn legerstee, een aangespoelde

uit een noodweer dat hij jaren her

over zich heen moest laten gaan.

Al was wat ging gebeuren hem voorzegd

en leek de aanvang een zachtzinnig feest

toen daar de dieren, door een vreemde drang geleid,

paarsgewijs, met verwonderde ogen

zich in de ark begaven; en al was het hem

alsof een droom van oneindige vrede,

waarin de leeuw verkeerde met het lam,

vervuld begon te worden, weldra kwam

hij bij zijn kijkraam oog in oog te staan

met gruwelen die alles wat hem ooit

bewogen had, bezorgdheid, deernis, liefde,

hoog opjoegen, zo hoog dat hij hen niet

meer kon bereiken en alleen

nog ijlte zag, een vacuüm waarin

de zin der wereld was verdampt. Toen, huiverend,

keek hij opnieuw in het gelaat

der wildernis die buiten was ontketend.

Windgolven, regenflarden ranselden de ruimte

en verteerden het licht, terwijl overal

mensen met radeloze armen tegen het onheil

insloegen, dieren zich kronkelden en kromden,

bomen wanhopig met hun kruinen schudden

en krakend wegkantelden in de baaierd.