Terug door de tijd

Regenbogen boven Amsterdam

Vaak wanneer ik Amsterdam denk, houdt de tijd

zijn loop in, breekt er een stilte aan

waar honderdduizend stemmen in verloren zijn,

begint een onderhuidse wond opnieuw

te bloeden, wordt de horizon

de drempel van een uitgewoond heelal.

Veel onbestorven leed is Amsterdam, veel weggemaaide kracht, vergruizeld licht dat rondtast in het donker, energie die naar een lichaam zoeken blijft en vindt geen onderdak, geen bedding om haar reis onder de sterren te voltooien.

Amsterdam is klokken met dubbele stem,

een die het ogenblik laat vallen, een die de jaren

verlossen wil uit hun vergetelheid;

het is water dat beelden van nu en voorheen

opvangt en uitwist, leven, onophoudelijk

in tweespraak met de dood.

Amsterdam is bewogen bestendigheid,

weemoed op zuilen van rust, een moeder

die om haar levende kinderen

niet éen verloren kind vergeet,

stad die morgenlicht en ongedroogde tranen

met regenbogen overspant.

44