Terug door de tijd

Het achterhuis, schuilhut voor wie niet

meer leven mag. Hier, weggekropen, altijd

beloerd door een dood die plotseling

dwars door de muren stoten kon,

rekte een handvol mensen zijn bestaan.

Vervreemdend van de buitenwereld, nooit meer

vanuit een open hemel

door zon en wind besprongen, zien zij niets

dan elkanders gezichten, langzaam verblekende

dodenmaskers, horen telkens weer

dezelfde tussen hoop en vrees

wankelende stemmen, vluchten weg

in mijmeringen, dwaaltochten door hun verleden,

keren terug en staan weer voor de wand

die hen scheidt van de vernietiging.

Anne, een vogel, gekooid terwijl amper het eerste lied in haar ontstond; een wezen dat dartelen moest, het dansen van vlinders meespelen; een kind met ogen vol dromende vormen en kleuren.

Verstoten uit de kringloop der seizoenen naar een Hades vol koortsige schimmen, begon zij op te stijgen, werden honderd in haar rustende geheimen een voor een geopend, schoot zij onverhoeds in bloei, verliet de cocon van haar jonge leven en stond oog in oog met zichzelf en de wereld.

42