Terug door de tijd

Een kind onder het hakenkruis

Nederland onder het hakenkruis,

het bloedsein, het moordenaarsteken

dat met gekromde armen

de levenslucht bedreigde,

aan vlaggemasten rukte

als een woedende roofvogel -

huiverend, met opgetrokken schouders

trachtte men het te verduren,

alleen te luisteren naar het eigen hart

waarin de zekerheid dat er een dag

van vrijheid komen zou, niet sterven kon.

Een kind onder het hakenkruis.

Haar ogen zien verwonderd en gekweld

de wereld krimpen tot een stad

vol doodlopende straten. Overal

wordt haar toegebeten dat voor haar

de deur gesloten is. Wie gisteren

de schoolbank met haar deelde, leeft vandaag

ver weg, daar waar bij spel en sport

kinderen bevleugeld worden, schepsels zonder zwaarte.

Alleen het ouderlijke huis blijft over,

een onderdak vol kieren waar de storm

doorheen jaagt. Als een venster trilt,

een vloerdeel kraakt, houdt elk de adem in

en drukt zijn nagels in zijn handpalmen.

De nacht valt, door het donker stampen laarzen, autoportieren slaan dicht. De nieuwe dag verkilt in uitgestorven huizen. Wie passeert voelt doodswind door zijn leden gaan.

41