Gedenk de mens

Confrontatie

De kamers van het huis, de longen van de nacht, een handvol warmte waaromheen de wind zijn lange ronden loopt en jaagt het zand verblindend voor zich uit en doet de zee steigeren in het bekken van de kimmen.

Ik voel mij samenkrimpen tot een huid

van louter angst, ik zit achter mijn handen

verlaten voor de aanloop van de nacht,

en voel hoe daar een golf zijn schouders kromt

tegen de muren en de voegen opendrukt

en in mijn ogen ziet, zwart in het gat

van mijn verloren leven. En terwijl

ik nog naar adem snak,

hoor ik mijn eigen losgebroken stem

tegen het duister slaan en zie ik voor mij op de tafel

twee handen in de koude mist der lamp.

20