Bij brood alleen

BREYTEN

Hij dacht dat het kon, rakelings langs koude klauwen glijden, onder de adem uit versteende kaken een weg vinden naar mensen, verborgen gloeipunten in de woestijn.

Het kon niet, Breyten, je had buiten de borende ogen gerekend, de roofdierwoede, het gistend venijn.

Ze zullen je in hun kerker

dodelijke jaren aandoen,

als een blindgestoken Simson

laten malen tot je mond

alleen nog slijpsel proeft, het overschot

van je verpulverd leven.

44