Bij brood alleen

MORTE-SAISON

Stil was het. Elke dag een paleis zonder bewoners, een koninkrijk zonder volk.

Mensen waren gekomen, gegaan, toevalligheden waartegen geen naam bestand was. Door de straten liep wind, een vluchtige voorbijganger. Achter de huizen een zee die in haar slaap mompelend op en neer bewoog, overblijfsel van een oertijd, ontheemde geweldenaar.

Ik was alleen, een tussen zien en vergeten

verloren schim, een door een onbekende hemel

zwervende dwaalster. Soms scheen de tijd

zich te herstellen, zag ik gestalten

naderen. Zij gingen voorbij

met hun uitgebluste,

door geen herinnering bewoonde ogen.

43