Bij brood alleen

BEGRAFENIS VAN HANS ANDREUS

Wat gaat dat simpel, in Putten

weggedragen worden uit de tijd,

een uitreis op wiegende schouders

door straten in hun eigen bezigheid

verloren. En wat zou een dichter

meer kunnen wensen dan dat

rondom zijn beginnende eeuwigheid

de dag zijn gang gaat, mensen

om winst en verlies hun doden vergeten,

zich een al te koele zomer

van het lijf trachten te houden

en met de klok mee hun voeten verzetten?

Hij vervolgt zijn tocht buiten de dampkring.

Deze avond zullen dezelfde sterren

opengaan, dezelfde nachtgeluiden

ontwaken en sterven, dezelfde gedachten

tot dromen verijlen. De doden, niemand hoort ze me

Men loopt met levende stappen

over hun zwijgen heen.

42