Bij brood alleen

DENK AAN DE DODE VRIEND

Denk aan de dode vriend.

Dertig eeuwen wijsheid werden mist toen het geheim hem overviel waaraan ons redeneren telkens weer zijn vleugels heeft gebrand.

Het raam waardoor hij vogels brood toewierp

wanneer hij uit zijn boeken bovenkwam,

werd een gelaat dat zonder op te zien

de dag voorbij laat gaan. De zeewind die zijn tuin

deed huiveren en door zijn haren gleed

wanneer hij in het bloeisel stond, raakt nu,

op reis van horizon naar horizon,

die bron van licht niet meer. Het universum is

een zielsverwant van zijn onzegbaarheid

armer geworden. Er beweegt voortaan

een schaduw meer door mijn herinnering

als ik de drempel tussen dag en slaap

te vinden poog en luister naar de stilte

van zoveel leven dat is heengegaan.

39