De spoorwegstaking

boven de schemerkust van het verleden, waaraan de golf verloopt van j aar najaar, heft zich een vuursein op: negentienhonderd drie getal welks naam een vlam geworden is, die nu nog, na een halve eeuw van storm, te trillen staat en huiveringen jaagt door het herdenkend hart.

Want in dat j aar heeft zich in Nederland één ogenblik de morgenwind der vrijheid verinnigd tot een warmte als niet meer geopenbaard is in de atmosfeer.

de ruige mannen van de waterkant, daar waar het open IJ de hemel vangt, de kromme zwoegers tegen weer en wind, hadden hun schouders tot een brug aaneengevoegd; zo stond daar hun gelid, van binnenuit bezield, van buitenaf bespogen, vastgenageld in zijn trots.

En elke meester die de kracht van één dier mannen tot zijn dienst riep, zag voortaan een mens in wapenrusting, een soldaat bekleed met licht,

een sterke, die niet week toen men zijn rij te splijten poogde, maar de vuist omlaagstak en de arbeid rusten liet.

geen werker, die zijn leven uit de nacht van de bewusteloosheid had gered