Jeugdherinneringen

DE STRAF

een misbaar, dat het hoofd, dat in de nabijheid was, kwam toeloopen om ons te scheiden. Ze had niets terug gedaan (dit was de eenige waarheid in het verhaal, dat Mientjc toen deed), ik zelve was niet in staat tot spreken.

Ik wendde mij dadelijk weer tot het lieve kindje, wier leed de aanleiding tot mijn woede was geweest en nam het op den arm. Zij sloeg de armpjes om mijn hals en overlaadde mij met kusjes. Mijn woede was over, was maar een reflex-beweging geweest, niet de uiting van een wreed, boosaardig karakter. Mijn tegenpartij had niet het minste belang meer voor me, we hadden geen karakterover-eenstemming en ik was mij niet bewust eenig kwaad gedaan te hebben. Vreemd keek ik dus op, toen de onderwijzer na Micntje’s leugenachtig verhaal aangehoord te hebben tot mij zeide: zet het kindje neer, neem het aan de hand, jij moogt het naar haar klas terug brengen, ga daarna in de wachtkamer zitten, denk eens goed na over hetgeen je gedaan hebt, dan kom ik je straks wel de straf geven, die je verdiend hebt. Mientjc had verteld, dat ze het kindje had moeten helpen (waar de oudere kinderen vaak toe aangewezen werden), dat de deur op de knip was gesprongen, en dat ze had gemeend het kindje te hooren gieren van pret. Eerst toen het te voorschijn kwam, had ze bemerkt dat het gehuild had. „Zij had niets gedaan, ook mij niet, zij had niets gedaan”, verdedigde ze zich maar steeds. Zij had wel den moed gehad, een lief kindje, dat ze helpen moest, slecht te behandelen, maar alhoewel ze veel sterker was dan ik, had ze heelemaal niet den moed gehad zich te verdedigen, toen ik haar aanviel. Ze was een laf, slecht kind, dat was de eenige gedachte die ik nog aan haar wijdde, ik vond, dat ik zelve geen kwaad gedaan had. Zoo dacht ik volgens voorschrift ernstig over mijne handelwijze na. Ik