Jeugdherinneringen

I

DE STRAF

ben van mijn vijfde tot mijn veertiende jaar op een particuliere secte-school geweest. De bevorderingen naar hoogere klassen hadden er ieder half jaar plaats, zoodat de meer intelligente leerlingen in de gelegenheid waren spoedig promotie te maken en het vaak gebeurde, dat kinderen van b.v. negen jaar met andere van tien, elf en soms nog oudere in dezelfde klasse zaten. Het hoofd had (en heeft nog) een helder en scherp verstand en was ook een goed paedagoog. Dat belette toch niet, dat zijn straffen soms een geheel andere uitwerking hadden, dan hij er mede beoogde, dus kan er niet genoeg op gewezen worden, dat men een ernstige straf eerst dan moet opleggen, wanneer men geheel en al met den aard van het kind bekend is. Dit tot inleiding van de jeugdherinnering, die ik u even vertellen wil.

Ik was negen jaar oud, toen ik op een morgen tusschcn twee lesuren in, vroolijk langs de trap naar beneden huppelende plotseling een angstig geschrei uit het closet op de binnenplaats hoorde komen. Ik vloog er heen en bevrijdde het vierjarig Elsje, dat was opgesloten door Mientjc Bruin, mijne elfjarige klassegenootc, die voor de deur lustig stond te dansen. Het kleine meisje klemde zich aan mij vast, hetgeen mij toch niet weerhield op hare kwelgeest toe te springen en deze in wilde woede te schoppen, te trappen en te schelden. Ze maakte zulk