Jeugdherinneringen

VAN TWEE DADEN, DIE EENDER LEEKEN

tegenover anderen door mijn zusjes, die er zoo gaarne van wilden genieten, het hielp allemaal niets, de pop bleef ongeschonden. Ze was nu al zeven maanden in mijn bezit en stond nog fier als standbeeld op een plank in mijn kast met mijn mooiste snuisterijen als offeranden aan hare voeten, toen ik op een middag alleen met het kindermeisje thuis was, dat opeens hevige kiespijn kreeg. Ik moedigde haar aan wat op bed te gaan liggen, door te beloven, dat ik dan wel rustig op haar kamertje zou komen spelen. Ze kon zich haast niet staande houden, waarom ze maar vast naar boven ging, terwijl ik wat prentenboeken bij elkaar bleef zoeken. Onder het weggaan klaagde ze nog terloops ,,had ik maar een beetje eau-de-Cologne, een brandend slokje vocht in de kies helpt soms dadelijk.” Spontaan opende ik de lila pop, vulde een fleschjc met eau-dc-Cologne en bracht het haar. Ze was zeer getroffen en verklaarde later aan Moeder, dat ze er van overtuigd was, dat de pijn dadelijk gestild was door de plotselinge ontroering, die ze had ondergaan, toen ik haar het fleschje gaf. Ze vertelde, dat ze ’s avonds de dame opnieuw wilde vullen en een zakje lekkers bij de pop zou neerleggen om me te verrassen. Moeder, hoe dankbaar ook voor de goede bedoeling, verzocht haar dit niet te doen en over het gebeurde niet meer met me te spreken. Moeder zei haar, dat hoewel ze het lief van me vond, men toch van het brengen van een offer niet zooveel ophef moest maken tegenover een kind. Een poosje later gebeurde het volgende: Onze poes had vier jongen gekregen, die ik sedert hunne geboorte had waargenomen en wier groei ik met haast moederlijke genegenheid volgde. Ik wist niet te bepalen, wie ik liever had: streep-op-het-neusje of witstaartje, of nimmerzatje, of leukertje, zooals ik ze verschillend naar uiterlijk en hoedanigheden genoemd had. El-