Jeugdherinneringen

GESTRAFTE HEILIGSCHENNIS

Ik zag er dan ook niet het minste kwaad in, de plaatjes, nadat ik ze uitgeknipt had, zorgvuldig op verschillende plaatsen in mijn gebedenboek te leggen. Op een morgen, toen de klasseonderwijzercs het bij de inspectie met de andere boeken uit mijn tasch haalde, viel er een plaatje op den grond. Driftig schudde ze het boek leeg en riep: ,,Weg met dien voddenrommel”, waarna ze de plaatjes in elkaar frommelde. ..Gcmeenerd” kaatste ik terug. (Dat zei ik thuis wel meer tot de kinderen als ik verontwaardigd was; ik had het van mijn ouder broertje gehoord). ,,Dat kost je je maandkaart! Ga dadelijk naar het hoofd, ik wil zoo een slecht kind vandaag niet meer zien,” zei ze. Ik voelde doordat ik oudere zusjes had al heel diep de waarde van — de maandkaart — en. . . het zou, de eerste zijn als groot schoolkind! Wat zou Ma daar wel van zeggen? Die vreeselijkc straf bracht me geheel uit mijn evenwicht. Aarzelend ging ik heen, ik durfde niet naar het hoofd gaan. Buiten gekomen, overviel me opeens de angst: als ik nu ccns toch stout ben geweest tegenover God! Ik ging het voor en tegen overdenken en in plaats van naar het hoofd te gaan, wiens kamer naast ons lokaal was gelegen, liep ik tobbende de gang door, de toevallig openslaande straatdeur uit, weg van school. Mijn angst-gcdachtcn werden eerst wat afgeleid door het familieleven, dat ik op een schip ontwaarde op den Amstcl, twee grachten van de school, aan wal gemeerd. De moeder had een zuigeling op den schoot, vijf kinderen van twee tot twaalf jaren werkten en speelden om haar heen. Wat leuk! .... Wat zijn ze vroolijk! .    . . Wat hebben ze een

pret! .... Nu ja, maar altijd bij Moeder en nooit bij de schooljuffrouw . . en zooveel varen.

Jan moet net als vader ook alleen maar leeren varen en dan pakjes uit een andere stad halen en naar