Jeugdherinneringen

EEN WANHOPIGE NACHT

tweede esschcnboom in het dwarslaantje achter de derde groote laan.)

Wc kenden elkaar niet en toch zoo goed! Drie concerten in het Paleis voor Volksvlijt tegenover elkaar gezeten, beiden niets gehoord, alleen gezien? Twee dioramavoorstellingen bij Van Lier samen bijgewoond, beiden niets gezien, alleen gedacht!

Zou mijn domheid nu alles te niet doen ? O, was ik maar groot, ik zou een advertentie in het „Handelsblad” plaatsen, (hij was dol op de courant, dat en nog een en ander had hij mij toch nog verteld).

Kees, ik ken geen csch, komen onmogelijk, ik heb je lief!!!! Maar nu. . . . het geld? En hoe moest het naar het bureau komen? Zelf brengen voor niets ter wereld! Een ander.. . neen dat begreep ik wel. . . daartoe zou niemand zich leenen!

Telkens maakte ik een nieuw plannetje, waarvan ik telkens wegens de onmogelijke uitvoering weer moest afzien. Ik zag de zon dalen, ik zag de zon opkomen.

Esschcnboom, eikeboom.... wilgeboom, po-pu.    . maar waren ze dan niet alle groen, alle

bruin, hadden ze niet alle bladeren, hadden ze niet alle een stam? Had hij mij nu werkelijk lief, toen hij me voor dat raadsel plaatste? Ik had hem verloren .... ik... . had.... hem.... ver. . . lo . . ren. Met dik betraande oogen sliep ik om vijf uur eindelijk den gelukkigen verkwikkenden slaap der jeugd.

Een half jaar later maakte ik nadere kennis met hem op het bal van de H.B.S. Hij vroeg me voor drie dansen te gelijk. O, wat vond ik hem kinderachtig, saai, zeurderig! Ik nam me vast voor dien avond geen wanhopige nachten meer te beleven.

Die bekentenis moest me van het hart tot waarschuwing van ouders en opvoeders.