Jeugdherinneringen

der ’s middags reeds een gedeelte van het deeg door het zeggen van een gebed gewijd had) beschermd werden en dat door een der kinderen zelf gehaakt was, met inwerking van de Hebreeuwschc letters, vormende het „heiligt den Sabbath” waarop het bewuste kind niet weinig prat ging, bracht met zijn feestelijk gekleurde strikjes op de hoeken, ook zijn vroolijkheid aan.

Moeder stak een half uur voor dat de Sabbath intrad alle lichten aan, waarbij ze alweer het gebruikelijke gebed zei, en ik, die Moeder op de hielen volgde, onverstaanbare klanken prevelde, totdat ik ouder geworden, het gebed zelf kende; maar toen voelde ik me niet gewichtiger. Daar Vader eerst om half zeven thuiskwam, werd de feestwijn ter inwijding van den Sabbath om half zeven, vóór het diner begon, rondgediend. (Elk Joodsch lid uit het gezin, dronk daar een slokje van mede uit den zilveren Sabbathbeker). Dan schonk vader langzaam den zoeten wijn in, speciaal voor de gelegenheid in Palestina geproduceerd en deed hierbij een kort gebed. De plechtige woorden, het tintelen van het gele vocht in den schitterenden beker, het heerlijke aroma, dat er uit opsteeg, het vooruitzicht aanstonds ook te mogen proeven, ze brachten me in een sprookjeswereld. Stout was ik toch, zelfs in de sprookjeswereld, want ik herinner me nog heel goed, dat ik de letters, waarbij vader, mijn broer en het keukenmeisje uit den beker dronken, goed in den kijker hield, om dan op mijne beurt mijn lippen elders te plaatsen. Wat betreft vader en mijn broer om de tabakslucht en het keukenmeisje.....Neen! „Van de dooden niets dan

goeds.” (Op één na de jongste zijnde, behoorde ik vanzelf tot de achterhoede der gewijde troepen). Na ons Lucullusmaal kwam de dokter, zoowel in werkelijken als in figuurlijken zin, aan het woord.