Jeugdherinneringen

de kamer feestelijk maken. Als een cénig bestaand heiligdom droeg ik met beide handjes den zilveren wijnbeker, erfstuk van Overgrootvader, van de kast naar de tafel. Zijne inscriptie luidende: ,,door een dankbare patiënte den Welcd. Zeergel. Heer Dr. N. N. aangeboden, aan wicn ik naast God mijn herstel te danken heb”, deed me Overgrootvader een koning wanen. Eigenlijk vond ik me te profaan om den beker aan te raken, ik waschte dan ook mijn handjes eens zoo helder als gewoonlijk voor deze plechtigheid. Grootvader naast God!. . . . Een overgrootvader, die in goedheid en knapheid op „God” volgde. ... en dan die mooi gepoetste glimmende beker. ... hij was toch zoo heel iets anders dan mijn tinnen melkkroes op school;'hij schitterde zoo prachtig op het blank heldere damasten tafelkleed, dat hel licht beschenen werd, door de midden- en zijlampen met hare glinsterende kristallen hangertjes, alle uitsluitend ter eerc den Sabbath ontstoken. Welk kind zou daarbij niet in extase zijn geraakt? Terwijl wij door de week als de meest eenvoudige burgers middagmaalden, concentreerde op Vrijdagavond onze luxe zich op een keur van lekkere gerechten en ik was een lekkerbek. Het wit granieten doordeweeksservies werd vervangen door het blauwe porceleinen met de mooie toepasselijke medaillons en randteekeningen, die, ons, kinderen, steeds weer opnieuw een reeks opmerkingen en bewonderingen ontlokten. Terwijl door de week de karaf met ganzenwijn, de waterglazen en het mostcrdstelletjc de eenige variatie op tafel aanbrachten, deden nu de wijnflesch met echten wijn in den antiek zilveren bak en de geslepen wijnglazen en messenleggers, alles uit vroegere tijden, het hunne ter opluistering van het geheel. Ook de ceremoniën vonden we zalig. Het kleedje, waardoor de verplichte gevlochten brooden (waarvan Moe-