Jeugdherinneringen

52

manhuispoort nog te genieten, wat er van te genieten viel. Een enkelen keer kreeg ik, nadat ik stout was geweest wel een boek, maar dan moest het door zijn inhoud dienst doen als een vergulde pil ter genezing van het kwaad, dat ik had bedreven. Zoo herinner ik me, dat ik op mijn zesde jaar, maanden lang het ,,Paulientje met de zwavelstokjes” diep, onder in mijn kast, verborgen had, omdat het griezelige hoopje asch me verontrustte (ik had lijm willen week maken en daarbij lucifers aangestoken, wat ons ten strengste verboden was en. had me niet gebrand. Moeder wilde me nu de mogelijke ernstige gevolgen aanschouwelijk maken). Na onze geestelijke sport in de Oudeman-huispoort te hebben voorbereid gingen wc naar huis en kregen dan in tegenstelling van andere dagen, (wanneer wc met het oog op de vele lessen en het huiswerk heel vroeg met Moeder aten) koffie met gebak of biscuits. Op Vrijdagavond aten we eerst om half zeven, om met Vader samen te eten en de Sabbathceremoniën te verrichten. Neen, waarlijk niet, de fijnste tegenwoordige afternoon tca, kan bij die koffiefuif niet halen. Helaas, iedere medaille heeft haar keerzijde. Zoo volgde de Zaterdag juist op den Vrijdag. Na de koffietractatie moesten ons vlechtjes ingelegd worden, om Zaterdags onzen haardos op zijn weelderigst te kunnen toonen aan familie en kennissen, een coquetteric, moederliefde vergeeflijk. Ons hulpje, hoe ook geoefend, kon daarbij geweldig aan de haren trekken. Gewoonlijk begon ze bij mij hare operatie op de kinderkamer om ze drie verdiepingen lager bij de straatdeur te eindigen, nadat Moeder me door een fikschen klap verder protesteeren ónmogelijk had gemaakt, daar ik me uit vrees voor erger maar overgaf. Daarna was elk leed geleden en begon de verrukking. ... ik mocht Moeder helpen dekken en