Jeugdherinneringen

dag „mijn jour” van stout zijn, met de straffen, die daaruit voortkwamen. Maar Vrijdag!.... Vrijdag! ... Bij het in de gedachte komen van het woord, voel ik nog ,,dc in-den-zevenden-hcmel-stemming” waarin ik me toen bevond. Om onzen Vrijdag juist te kunnen beschrijven, moet je hem zelve hebben doorleefd.

Nadat we Vrijdagmiddag na thuiskomst de noo-dige wasscherij en opknapperij ondergaan hadden, werden door Moeder onze weekgedragingen en vorderingen nagegaan en naar verhouding beloond of gestraft. (Gelukkig dat voor mij de vorderingen meestal veel konden goed maken, maar missen moest ik toch altijd wat.)

Daarna togen wc met ons vijven, Moeder en de vier kinderen, geregeld naar de Oudemanhuispoort, om, elke hygiëne ten spot, ieder een boek te gaan uitkiezen, waarmede we ons Vrijdagavond en Zaterdag zouden vermaken. Dat er eens een blad aan mankeerde, of over sommige bladen een inktpot was gerold, waardoor ze onleesbaar waren, deed aan onze vreugde over het bezit niets af als de omslag „onze speciale vrijdagmiddagplank” maar niet ontsierde. Voor Moeder was de hoofdinhoud .... alles. Ik zie nog de blikken van verstandhouding, kan me nog het gevoel van de bedekte kneepjes in de armen voorstellen, waarmede mijn zusjes het ,,jij mag het mijne het eerst lezen of het mag op jouw plank staan” lieten vergezeld gaan, als ik met een verdrietig gezicht bij het boekenstalletje stond, treurende om het dan waarlijk verdiende „geen te mogen hebben”. (Zusjes hebben altijd veel medelijden met het gestrafte kind, tenzij ze zelf slachtoffer van de stoutheid zijn geworden, en dan gewoonlijk leedvermaak hebben). Toch huilde ik nooit, als Moeder me gestraft had, en trachtte, optimistc als ik ben, dan van de Oude-