Jeugdherinneringen

ST. NTCOLAAS

vluchtte ik van angst naar mijn kamer en kroop laf in bed, ik vluchtte als het ware mijn zielstoestand in, gaf me over aan wat komen zou en had diep zelfverwijt tegenover Moeder.

Toen men mij kwam zoeken, wendde ik snikkende kiespijn voor. Ik leed heel erg. De gedachte Moeders achting te zullen verliezen, bracht me tot wanhoop. ik had tot nu toe altijd eerlijk tegenover haar gestaan. Waarschijnlijk als reactie op mijn te ver gedreven moed, volgde die moreelc zwakheid, ik durfde niets meer, ik zou iedereen ontwijken, Ma, de schoolkinderen, den hoofdonderwijzer en altijd maar huilen, snikken.... ten slotte overviel me na zenuwuitputting de slaap. Den volgenden morgen sloop ik als een dievegge naar school. (Moeder was zwak en gebruikte het eerste ontbijt niet met ons mede). Zooals gewoonlijk stond de hoofdonderwijzer in de gang bij het aangaan van de school om zijn troepen te inspec-teeren. Hem ontging niets; hij ontdekte dadelijk mijn dik gezwollen oogleden en hij riep onthutst uit: „mijn hemel, hoe heb ik het nu, wat is er met jou gebeurd?” (Ik huilde bijna nooit).

Ik geloof niet, dat iemand anders dan hij me tot bekentenis gebracht zou hebben. Hij zag de zaken anders in dan ik, kalmeerde me, door op een voor mij begrijpelijke wijze te zeggen, dat ik Moeder niet bedrogen had in den waren zin des woords. Bedriegen mocht ik nooit, maar ik had in dit geval een niet goed middel aangewend, om een goed doel te bereiken. Bedriegen om voordeel te behalen, dat was heel slecht. Toen ik ouder was, zag ik dan ook zelf in, dat ik onbewust van deze premisse was uitgegaan; dat ik dan ook niet zielsbedroefd was, omdat ik zoo stout was geweest (ik had tegenover anderen wel veel erger stoutheden begaan, zonder het minste berouw) maar