Jeugdherinneringen

omdat ik zelfverwijt voelde als gevolg van een onbewuste vcreering voor Moeder: ik had het gevoel van berouw tegenover gepleegde heiligschennis. Mijn oprechte tranen waren de oorzaak, dat het Hoofd van de school me vergiffenis schonk. Hij vond, dat ik nu al een zware straf had ondergaan door den angst hoe het loopen zou en de wanhoop over het zelfverwijt.

Hij zou bij Moeder mijn voorspraak zijn en zorgen, dat alles weer goed in orde kwam, maar dan moest ik van nu af aan (voor de zooveelstc maal) plechtig beloven een ieder die boven me stond, blindelings te volgen. Na zijn laatste woorden: ga nu naar de klas, pas braaf op, ik zal van morgen nog naar Ma gaan, sloeg ik spontaan mijn armpjes om zijn hals en kuste hem hartc-lijk.    . iets, wat ik tot nu toe nooit iemand an

ders gedaan had, dan Moeder en het kindermeisje.

,,Hij was mijn redder in de vertwijfeling geweest.”

Nog net voor het vrije uurtje begon, riep hij mij apart en zei: Mama heeft me verzocht, je te zeggen, dat ze vanmiddag een mooie doos papier gaat koopen, die je morgenochtend tegelijk met de andere kinderen de juffrouw moogt geven.

,,Ik geef een doos papier”, riep ik jubelend naar binnen, „zullen we toch maar een pak maken, dat is eigenlijk aardiger”, waarmede allen instemden.

Toen ik thuis kwam, vroeg ik Moeder excuus en bedankte haar hartelijk en daarna.... God.

Ik heb Moeders bevelen nooit meer ontdoken. Mijn zelfstandigheid is, ondanks de vele moeite, die Moeder er voor heeft aangewend, eerst juist begrensd geworden, toen mijn verstand gerijpt was. Het was zeer goed gezien, mij de verkeerde