Jeugdherinneringen

ST. NICOLAAS

niet vertellen, dat ik wat geven zou, omdat het voor de juffrouw eene verrassing moest blijven. (Moeder had beoogd, de juffrouw een bewijs van erkentelijkheid te geven, voor de zorgen, die ze aan me besteedde: ze had over de gevolgen niet nagedacht.) „Niets, natuurlijk” was het bijna algemeene antwoord. Het eene meisje voerde aan, dat haar vader al drie maanden in het gasthuis lag en ze daarom geen zakgeld kreeg: een ander zei, dat ze haar spaarpot juist geledigd had om nieuwe schoenen te koopen; een derde zocht weer een andere uitvlucht tot het bedekken van hare armoede en de meer gegoede kinderen waren na het gebeurde van het vorige jaar het geheel met me eens. niet te willen uitsteken.

„Och kom”, bracht ik in het midden, „een ieder kan toch wat van zich zelf afstaan. Iets voor haar te willen missen,zal de Juffrouw juist heel aardig vinden,” animeerde ik.„Ans, jij, b.v„ geeft je schotsch potlood, waarmee juf zoo graag schrijft, je kunt van mij dan wel een gewoon potlood in de plaats krijgen, ik heb er twee! (Om lief voor het kind te zijn, zei de juffrouw altijd wanneer ze het potlood van haar leende: ik vind het toch zóó prettig op die mooie kleuren te kijken.) Toos, jij kunt zoo keurig haken, maak een klein kleedje voor onder het glas van Juf. (De onderwijzeres dronk melk tijdens de lesuren), en Rie, o, dat is echt leuk, knip jij een blad uit, (ze kon bepaald artistiek figuren uit een vel papier knippen).” Zoo had ik den vorigen avond voor een ieder wat bedacht: die bemiddeld waren, konden dan een cadeautje koopen. Verder maakte ik ze er enthousiast voor, door ze voor te stellen alles (het we moest ik opzettelijk vermijden) den dag van strooiavond op de bank te zetten voor dat Juf op school kwam, en ieder een versje er bij te doen. Een van de meisjes begon even over een