Jeugdherinneringen

ccne groote familie; we mochten bij de armste kinderen van de klas op Zaterdag thuis gaan spelen. Ik voelde het als een groot onrecht, wanneer iemand afbreuk deed aan onze werkelijk bestaande solidariteit.

Tegenover een van mijn zusjes zou Moeder na het gehoorde stellig haar bevel hebben ingetrokken, tegenover mij bleef haar besluit gehandhaafd.

Nu was ik als kind zeer zwaartillend, ik zag sterk op tegen een taak, die ik in strijd met mijn gemoed vervullen moest en leefde bezorgd, gedrukt, verdiepte me in abstracte overpeinzingen, totdat de zaak was afgeloopen.

Dat zulk een stemming volgen zou, wist Moeder bij ervaring. Ze kwam daardoor telkens opnieuw tot de overtuiging, dat ik onder dwang toegaf, maar dat ik mijn zelfstandigheid allerminst had prijsgegeven. Ze nam dat met gemengde gevoelens waar, omdat ze hier een goeden en een slechten factor vereenigd vond, zelfstandigheid zoo noo-dig — en niet gelaten kunnen zwichten voor een anders meening.

Verbaasd was Moeder, dat ik dezen keer na twee dagen, heel opgewekt en tevreden naar school stapte. Ze meende eindelijk het pleit gewonnen te hebben, ze had geen reden te veronderstellen, dat ik (wat ik nog nooit gedaan had) dezen keer ook haar bevel had trachten te ontduiken. Mijn oogenschijn-lijk berusten toch was het gevolg van mijn verregaande doorzettendheid en durf.

Toen we daags na dit gesprek, in het vrije half uurtje op school bijeen waren, zei ik heel nuchter weg tot mijn klasgenooten: „Heerlijk hè, het is haast strooiavond”. . . „Wat geven jullie, juffrouw B.?” vroeg ik daarna, als de meest gewone zaak. (Ik moest de vragen handig stellen, want ik wilde Moeders verbod niet overtreden: ik mocht