Jeugdherinneringen

SCHOOLBLIJVEN

oogen) takken, boomstammen zoethout te beklui-vcn, fk voelde me gerust, mij zou hij niet aandurven (hij liet me veiligheidshalve altijd begaan) , tot hij op een morgen, misschien na een slapeloozen nacht, opeens uit zijn slof schoot en vroeg zooals hij bij de anderen stelselmatig deed „wat snoep je daar, vooruit hier dat lekkers!” Ik was er bij, ik was verplicht alles af te geven. Hij proefde dan altijd zelf een stukje, zeggende: „dat smaakt heel goed, dat lusten mijn kindertjes ook wel” om de zondares bang te maken, dat ze het niet terug zou krijgen. Na de les stelde hij het echter altijd weer de rechtmatige eigenares ter hand met een vermaning. Voor mij was het lekkers echter na zijne aanraking voor goed verloren. Na die eene teleurstelling, dacht ik er niet aan het snoepen voortaan te laten, maar ik zat nu voor de volgende moeilijkheid om op te lossen. Ik wilde snoepen en zorgen dat hij het lekkers niet in handen kreeg. Theoretisch had ik er al gauw wat op gevonden, maar op de practische uitvoering waren de achtjarige vingertjes nog niet getraind. (Ik was kort te voren op een kinderpartijtje geweest, waar Bambcrg had gegoocheld. Zijn bekende toer „de doos met den dubbelen bodem”, had me op de idee gebracht). Op ons traphitje, dat ’s avonds haast zusterlijk van het restje medegenoot en daarbij dus bijzonder gc-ïntresseerd was, rekende ik als bondgenoot: zij zou me helpen. Na twee dagen zaten dan ook werkelijk in mijn verschillende schooljurken zakken met een tweeden ingang, iets lager dan de hoofdingang. Wanneer ik dus het „uitspreiden meisje, uitspreiden meisje” hoorde en ik mijn hand in de opening stak, zou ik het zakje omkeeren met vorige uitgeschoten restjes, die ik niet meer lustte en mijn heiligdom werd dan keurig in het andere zakje bewaard.

Zoo kreeg ieder het zijne en ik nog wat straf-