Jeugdherinneringen

kwartier opklom gewoonlijk toch het maximum van „tot zeven uur” bereikte. Wij gingen helaas op school van negen tot vijf uur, één half uurtje werd ons slechts gegund om het „twaalfuurtje” te nuttigen. Dat kon niet anders omdat wc bij het verplicht schoolprogramma, dagelijks anderhalf uur godsdienstonderwijs moesten hebben. Mijn meest onbezorgde uren waren van negen tot half elf bij den godsdienstonderwijzer, die het maar opgegeven had orde te houden bij de meisjes: bij de jongens ging dit veel beter. De meisjes toch toonen zeer weinig belangstelling voor die moeilijke Hebrecuw-sche taal en in ’t algemeen voor het godsdienstonderwijs, dat voor haar in den regel minder noodzakelijk geacht wordt. Zij zijn door het feit alleen, dat ze kinderen van Joodsche ouders zijn leden van de gezindte, terwijl de jongens dit slechts worden nadat ze op hun dertiende jaar hun belijdenis hebben afgelegd, waarvoor ze veel moeten weten. Het is dus verklaarbaar, dat in deze les mijn lastigheid hoogtijd vierde, temeer daar wc den meest onge-schikten onderwijzer hadden. „Cet agc est sans pitié”. Onze onderwijzer had een chronische catarrhc van het neusslijmvlies, die hem vaak een druppel aan den neus bezorgde, waarvoor hij door de gewoonte min of meer gevoelloos was geworden, met het noodlottige gevolg, dat hij hem bij een bizonderc emotie ontglipte, zonder dat hij de afwerende voorzorgen genomen had. Dit wekte ons aller lachlust op. Hierbij kwam voor mij nog de verzwarende omstandigheid, dat ik als kind bijzonder vies van alles was. Ik griezelde gewoon van den man en had niet de minste achting voor hem. Om me tijdens die les eenigszins schadeloos te stellen, bracht ik geregeld snoepgoed mede, dat me van buurpatiënten, tantes en liefhebbende vrienden steeds werd toegestopt. Ik waagde het (in mijn