Jeugdherinneringen

SCHOOLBLIJVEN

fikt komt te staan, tusschen het handhaven van de vastgestelde orde en de moeilijke natuur van het kind; hij moet met groote juistheid kunnen bepalen, waar onmacht en waar onwil in het spel is.

Laat ik nu na deze uitweiding den draad van mijn verhaal hervatten en U uit mijn jeugdherinnering doen zien, wat bij mij tot een mislukte school-opvoeding heeft geleid. Daarvoor wil ik u eerst even mijn natuur doen kennen, die ik als kind van zelf onvervormd bezat en die voor het kwellende schoolblijven oorzaak was. Ik was zeer bewegelijk, (raseigenschap), impulsief, bevattelijk, zelfstandig, (ik was niet geneigd denkbeelden van anderen na te praten, kwam over elke kwestie met een besliste meening voor den dag), ik nam goed waar, (geen kleinigheid ontging me en ’k was nu door mijn impulsiviteit zeer openlijk critisch) heerschzuchtig, alle eigenschappen, die bij uitstek geschikt zijn om de orde in de klasse te verstoren. Ik zag na elke straf weer opnieuw, dat ik verkeerd gehandeld had, maar had geen kracht om met volharding daartegen te strijden. Ik was een van die naturen, waarvan Ovidius (Metamorphosen) reeds gezegd heeft:

aliudque cupido

Mens aliud suadet. Video meliora proboque,

Deteriora sequor. ^x)

Bij de verschillende klasseonderwijzers (ressen) moest ik minstens vijf of zes dagen in de week langer of korter schoolblijven. Tijdens de lesuren van het hoofd der school, (paedagoog bij de gratie Gods), liep ik nooit ccnige straf op. Mijn natuur begrijpende, overtuigd van mijn onmacht, hield deze mij nu eens geboeid, dan weer door vriendelijk vermaan in toom. Door het verschil in pacdolo-i) Begeerte en verstand wijzen verschillende wegen: ik zie wel het goede en stem daarmede in, maar toch volg ik wat minder goed is.