Jeugdherinneringen

MIJN EERSTE LIEFDE

dere mate onbewust aanwezig is, ja soms heel lang sluimert, plotseling ontwaakt. De handdrukken bij het begroeten op school werden inniger, de cadeautjes met diep en teeder oogblikken aanvaard en het was maar goed, dat een toevallige omstandigheid spoedig een einde aan ons samenzijn maakte. Na acht dagen kwam hij mij met van aandoening bevende stem vertellen, dat zijn vader in zaken was achteruitgegaan en dat ze zich binnen kort te Antwerpen gingen vestigen. We beloofden elkaar een laatste afscheid op het stille pleintje dicht bij de school, dat van zijn kant bezegeld werd met het traditioneele rosé hartje van zeep, waarin een flcsch-je extract van vergeet-mij-nieten was geborgen, waarvan de kostbare inhoud verduidelijkt werd, door een plakplaatje, een vergect-mij-nictje, op het fleschje. We beloofden elkaar nooit te zullen vergeten. Van schrijven kon niets komen, dat zagen we wel in. Ik heb nog veertien heele dagen aan hem gedacht en toen, snoode die ik was, vergat ik hem door de aflcidende beslommeringen, het studeeren van tooneelstukjes en quatremains, die wc weldra op de verjaarpartij van het hoofd ren berte zouden geven. Later werd ik nog cens aan hem herinnerd, toen ik toevallig hoorde, dat hij schilder te Antwerpen was en nog eens veel later terwijl ik mijn jeugdherinneringen opschreef.