Jeugdherinneringen

MIJN EERSTE LIEFDE

Mijn aanbidder is in Frankrijk geboren in den tijd toen het daar nog net mode was, de zonen bij profetie naar hun grooten held te noemen; doch helaas van zijn naamgenoot, mijn afgod, was hij in zijn doen en denken het gespecificeerde contrast. Dat was daarom zoozeer in zijn nadeel, omdat ik bijzonder suggestibel ben en nu veel eischtc. Als hij August geheeten zou hebben, zou ik hem misschien veel hebben vergeven.

Deze Napoleon dan was heel groot, heel dik, had haar, waarbij geen sprake van een lok was, hij was teeder van gemoed tot aan het ziekelijke, (de intiemere levensverhoudingen van Napoleon waren me als kind natuurlijk bespaard gebleven, ik vereerde in hem alleen den held,) hij was altijd bereid te geven, zelfs zonder verzet af te staan wat hem toekwam, nooit volhardend, bij den minsten tegenspoed gaf hij het op, altijd goed gehumeurd, niet in staat om boos te worden, in zijn spreken lijzig, zeurderig, vol zelfkritiek, zag altijd op tegen anderen, hield zich bij alles op den achtergrond, kortom... hij had geen fut. Ik achtte hem niet en. . waar geen achting is... . is ook geen liefde.

Volgens het schoolprogramma hadden de meisjes eens per week twee uur dansles en de jongens twee uur gymnastiek als lichaamsoefening. Op verzoek van vele ouders had het hoofd toegestaan, dat een cursus, dien onze dansmeester voor de jongens uit de hoogste klasse had georganiseerd, op den vrijen namiddag in het danslokaal mocht plaats hebben en daar de dansmeester het ongracieus vond staan, dat twee groote jongens met elkaar dansten, verzocht hij eiken jongen een meisje te kiezen, dat dan den geheelen cursus mocht mede maken. Dat was een waar buitenkansje, echter voor mij, gekozene, had het een wrang bijsmaakje, daar