Jeugdherinneringen

IEDER HET ZIJNE

Heftig verbolgen kwam de juffrouw op me toe, pakte me bij den arm en zette me buiten de deur. „Blijf hier vanmiddag maar cens staan, dat zal je wel kalmceren,” voegde ze me toe, terwijl het regel was, dat een leerlinge naar het hoofd gestuurd werd, wanneer ze het zoo bont gemaakt had, dat ze uit het lokaal moest verwijderd worden.

Verontwaardigd als ik was, riep ik reeds bij het binnenkomen thuis in de gang:

„Ma, Maatje, wat is Scmaphoor?”

Mijn broer antwoordde: „Semaphoor is tceken-drager, optische telegraaf aan het strand. Men vindt ze ook bij drukke stations voor kleursignalen bij avond.”

Hij lichtte me dit alles zeer begrijpelijk toe. Ik vertelde daarna wat er was voorgevallen en vroeg:

„Ma, moet ik nu strafregels schrijven?”

Moeder antwoordde: „Als jij je oneerbiedig tegenover je onderwijzeres gedraagt, verdien je straf.”

Uit een gesprek, dat ze kort daarop bedektelijk met mijn broer voerde, kreeg ik den indruk, dat ze vond, dat ik de straf toch niet geheel verdiend had. Dat gaf me moed tot het uitvoeren van een wraakzuchtig plan, dat ik ging smeden.

Den volgenden morgen, toen een van de leerlingen de les opzei en ik het „IJmuiden (Scmaphoor)” hoorde, verklaarde ik ongevraagd luid: „Semaphoor is . teckendrager, optische telegraaf aan het strand,” en eer ik verder kon uitleggen, had de onderwijzeres me nog woedender dan gisteren beetgepakt, ze sleepte me haast naar buiten, onderweg twee honderd vijftig strafregels ordon-necrende.

Ik had die straf wel verwacht. Ik deed nu uit mezelve, zooals het behoorde, en ging naar het hoofd. Als kind heb ik zelfs niet de minste onrecht-