Jeugdherinneringen

HEIMWEE

geven had, te voleindigen. Daarna kwam An me halen, om op onze kamer het morgengebed te zeggen. Drie maal per dag zonderden we ons af om onze gebeden te zeggen, die vrij lang waren en uit een boek gelezen werden. Daarbij behoorden verschillende bewegingen die men, wanneer men niet ter kerke ging, in een afzonderlijk vertrek verrichtte. Gedrukt als ze zelf was geweest, merkte An nu eerst mijn stemming en bekende me toen, dat zij ook al van het eerste oogenblik, dat ze hier was, naar huis had verlangd. Ze schaamde zich er voor, ze was al bijna veertien jaren en was nu heel blij, dat ik hetzelfde voelde. Ze had daardoor kans — dat heeft ze me later verteld — het heimwee in wijn schoenen te stoppen. Toch troostten wc elkaar. We zouden elkaar steeds beschermen, wanneer men ons ruw behandelde. We namen ons flink voor die veertien dagen kalm vol te houden, een toonbeeld van goed gedrag te zijn, geheel volgens Ma’s wenschen te handelen, en vol goeden moed gingen wc naar beneden om samen wat op de stoep te spelen. Nicht’s kinderen hadden nog geen vacantie. Eenige huizen van ons af woonde Dr. B., wiens kinderen, evenals wij op de stoep waren. „Willen we samen spelen?” riep ik een aardig uitziend meisje van mijn leeftijd toe, ,,ik heb een grooten bal, ik ga hem dan halen.” Met een ruwen greep aan mijn arm, werd ik bij dien uitroep naar den winkel teruggetrokken. „Ben je mal, meissic, dat is het kind van Dr. B., een goede klant van ons, daar mogen ze van mij niet mee spelen,” snauwde ze me toe. „Dat wil mevrouw niet hebben; het broodje, wat je eet, het liedje, wat je zingt, je moogt ze ook niet groeten, hoor. . . ie!” Ik hoorde, maar ik voelde tevens, dat ik die ruwe zelfzuchtige gedragingen van mijn gastvrouw niet langer zou kunnen dulden.' Ze kwetsten ieder