Jeugdherinneringen

HEIMWEE

gezicht wierp. Door dat eene woordje ontwaakte mijn ondeugende natuur plotseling en binnen weinige oogenblikken was ik weer de vroolijkste grap-penmaakster: Ik haalde een kous in het midden in, zette die als een bandeau op het hoofd, maakte van een zakdoek een muts, spelde daaraan papieren keelbanden, zette een stevige onderkin en jijde en jouwde, dat het een aard had. Jij krijgt den sleutel van den koffer niet, dien houden we zelf, dat mag van Ma. Jouw kinderen hebben afgebeten nagels, jij spreekt niet, jij schreeuwt, jij plaagt. Dit alles werd voorgedragen op een zangerigen toon. Tot 's avonds laat bleven wc het uitgieren, eindelijk overviel ons de slaap.

’s Nachts werd ik snikkende wakker.... ik droomde van het arme lammetje. De droevige stemming, die me had aangegrepen, wilde me nu niet meer verlaten en mijn gcheele denken concentreerde zich op Ma. Ma pleizier doen, voor Ma goed zijn, flink zijn, omdat Ma dat wilde, veel leeren, omdat Ma dat graag had. het werd een obsessie voor me. Den volgenden morgen zat ik reeds vóór zeven uur aan de piano om een klein repertoire uit de opera „Ernani” te studeeren, dat ik op haar verjaardag, die kort na onzen terugkeer zou zijn, wilde voordragen. Vijftig malen, honderd malen speelde ik geduldig dezelfde cadans. Ze was nu al elf maal na elkander goed gegaan zonder één misgreepje, wat zou Ma wel zeggen, het ging zoo mooi, net een vogeltje! Zou Ma blij zijn, zou Ma... ik kon mijn gevoel bijna niet meester blijven, ik lag nu met de handen onder het hoofd op de toetsen. (Ik zal niet huilen, ik mocht niet huilen). Zou Ma zeggen, neen maar E., wat heb jij dat mooi ingestudccrd, jij, dat ééne woordje gaf me weer kracht om niet in snikken uit te barsten en het uur studeeren, een opdracht, die zij mij ge-

Jeugdherinneringen 2