Maria's bruidszang

Toen ‘t donker werd zijn zij naar bed gegaan hebben de schoenen, overkleeren uitgedaan en voor ’t hangend gordijn zette hij het kleine lampje: dat wierp toen in de kamer rood lichtschampje.

Dan heeft hij in haar armen alles verteld, —

de liefdegod had hun tongen los en zacht gemaakt:

hoe zijn haat en liefde voor haar hem gekweld

had: hoe hij naar haar, de kinderen had gehaakt

en dat hij toch niet dorst bij haar te komen

en toch steeds wilde, hoe dan zijn schromen

hem tegenhield, en hoe dan weer zijn haten rees

en dan weer viel; in ’t gasthuis begreep hij reeds

wat hij gedaan had: begreep dat het niet goed was

dat hij ’t niet had moeten doen en later was

dat zekerheid in hem geworden: van nu zou hij

weer in den Bond zijn, eerlijk werkend, als in vroeger tijd

en, als 'n leeuw zijn welpje, streelde en koosde hij haar.

Zij knelde zijn hals heel zacht, als ’n rozelaar

donker; tegen blanken muur, lag zij aan zijn schouder.

Als iemand die over verren einder ziet,

zoo keek zij, wijl zij zeide van haar diep verdriet: —

’t gelaat werd somber, leek veel ouder:

dat zij niet dorst in 't gasthuis bij hem komen,

38