Maria's bruidszang

in ’t kamertje waar ’t eerst een weinig vreemd was, hen nauw en ongewoon beëngde even: maar ras viel van hun zielen 't vreemd en bang gevoel; nam hij de kinders op zijn schoot en met gejoel schokte hij hen, knietjesspringend in de hoogte.

Marie die wiesch de borden en lachend oogde

zij naar de drie. En toen hij met hen schuilhokje speelde

en hij de zoekende tastende blinde verbeeldde,

toen ving zij hem, vanachter om zijn hals en nam

zijn hoofd toen zachtkens in haar armen

en zoende hem veel keeren wild ; 'n warme

traan viel op zijn wang en rood, verlegen, lei hij

zijn groot hoofd aan haar schouder, zuchtte diep en zei

niets dan „nog eens, nog eens, nog eens”; zei deed

zoo, en zoende hem.

’t Werd donker al, er gleed

een schaduw over de kozijnen, kwam op de kamermuur,

het sijsje floot: de tram omlaag die kiekte: en met getuur

van groote oogen stonden de kinders naar hen te staren

die zelven, lachend, als twee kinders waren:

toen zij dat zagen joolden zij hoogluid

duwde de een den ander weg: was ’t spelen uit.