Maria's bruidszang

maar dat zij alles van den dokter had vernomen.

en dat ze het ongeluk zoo niet had bedoeld:

maar dat ze hevig afgrijzen had gevoeld

afgrijzen en smaad en zoo had geleden

toen zij hem tusschen wachters, gegooid en nagekreten

zag komen, alleen! hij Dirk, alleen van ’t werk.

Als ’n jonkvrouw knielt voor ’t moederbeeld in stille kerk opziend met donkre ootmoedoogen, die toch blinken, keek zij naar hem en liet haar hoofd weer zinken fluisterde nu: dat ’t goed was, hij haar nog lief; toen nam hij op haar, zoende haar en hief haar hoog aan zijn hart: Zij wilde hem behooren.

De kinders sliepen rustig op den grond

als poesen in haar mandjes op matrasjes. In ’t rond

rondom, was het heel heerlijk, heerlijk stil.

Zij sliepen als twee rozen die gedoken, stil, aan éénen stengel, rood, te pralen hangen: een warme zonnigheid op opgebloosde wangen; zooals twee kinders dicht bijeen na spelemeien de rood gejoolde hoofdjes neigend vleien.

39