Maria's bruidszang

aan boord der boot, die dan weer verder ging.

Zoo was het nu ook weer: moe hing

zijn hoofd voorover. Zijn baard zat donker, grauw,

op ’t vel, zijn haar was war. Ellendig flauw

aan kracht voelde hij zich, zijn slapen knepen

en droog klopte zijn keel en slokte moeilijk adem, als omgrepen.

De maats die keken haast niet naar hem om deden heel minachtend, en gebaarden stom als zij, voor dienst, hem iets te melden hadden.

Zij lachten en zij spotten naar hem met elkaar,

als zij bijeen, hem komend, werden gewaar:

en in de hokken waar hun bedden hingen

daar vloekten en daar scholden zij op hem, daar vingen

chefsooren niets, daar barstte los hun haat:

zooals ’n storm een beek striemt, geeselt, 't water slaat

in vlokken schuim omhoog en kookt! zoo sloeg smaad hem,

striemde zijn ziel; nijgend het hoofd, met opgeklem

van tanden deed hij zijn broek en buis uit

klom in zijn krib; en geen geluid

tot antwoord gaf hij. Maar als de anderen, zij,

— als brooden in een stelling geduwd in rei — boven en rondom hem zwaarademend sliepen,

23