Maria's bruidszang

die kletsten, kletsten en ’t huiselijk bedrijven

vergaten; haar properte, haar kerelflinkheid

bedacht hij. In de ergste armoetijd

wist zij altijd meer dan 'n andere te winnen

en bracht door wasschen doen of venten nog iets binnen

terwijl de anderen verslonsden in haar kot;

van teerheid werd zijn harte week; maar toen, in ’t slot

zag hij de deur weer vallen, hoorde den slag!

voelde in zijn slaap dringen den steen en zag

het bloed neerploffen! en ’t lichte beeld

dat hij zich zoo nog had verbeeld

te zien: Maria blond en jong en struisch

in ’t witte jak, vlood weg! en voor zijn oogen kwam gekruis

van zwart, van zwart, en nieuw weer steeg zijn haat

en angst voor haar kwam weer in hem. Zijn staat

tot haar zwoer hij te breken, en nimmer zou

hij willen weerzien Maria zijn vrouw,

al moest hij zwerven, vagebondeeren,

tot die moordenaarster zou hij nooit weer keeren,

dus peinsde hij. Wat dagen later heeft hij omhoog gezeten

heeft wat gesproken en heeft wat gegeten:

als de kinders mochten komen aan zijn ledikant

zoende hij z’n zoontje op de kleine hand

20