Maria's bruidszang

en mat zijn pols. Zooals bij plotsen wind even opzet

vijvervlak — dan valt het weer — zoo zwol

even zijn borst, ’n diepe, diepe zucht ontvlood hem.

Toen opende .hij zijn oogen: en vredig leek het hem, de stille zaal, het zachte groene licht en ’t lieflijke en teedere gezicht

der hooge zuster. Zijn oogen lagen blank in parelwaas, waren zonder lijfkracht, mat, schuw, als van ’n haas die doodgejaagd wordt. Het wit verband strak lei om ’t aangezicht; liet neus, mond, oogen vrij.

Dan heeft hij weer zijn oogen dicht gedaan

en langzaam, langzaam, zooals golven gaan

nemen bij stillen vloed een strand, zoo kwam

herinnering vloeden in zijn wezen en nam

de doffe doodslaap mee. Zijn hand die lag, kwam hoog

en tastte naar zijn slaap, een pijnflits vloog

om den verslapten mond en wijl hij kreunde, zacht zijn oogen

gingen weer open, zochten de zuster, die bewogen

toezag.

De Zuster en de Dood heeft zoo bij hem

[gestaan

veel lange dagen: hij wist niet, dacht niet, was zoo moe en lei maar zwijgend, zuchtend even, met de oogen toe.

18