En wijl het kind naar ’n bete zoekt en moeders ’t hongeren verhelen doch dorren in haar bloed: tjoekt ver ’t kanon, de vlammen telen ’n moord en brand, en gruizel slaat het mensch en dier en stad en straat.
Laat ons niet heffen 't hoofd te stout, wat heeft het hart al niet verloren, de droomen, het millioenenvoud waar zijn zij? waar doen zij zich hooren
’n stemme hier en daar......’n lied,
’t koor is verstrooid en ging teniet,
......’t koor is verstrooid en ging teniet.