De lamp van den meester

en zit met glinsterende oogjes en hooggekleurde wan-gen en opgewonden stemmetje te vertellen...

Jammer dat de bezoektijd nu net om is...

״ ... Dag!” En nog es wuiven . . . ״Dag ... !”

Buitengekomen, krijgt de ״stommerd” van alle kan-ten op dr kop.

Hoe kan je nou zoo iets zeggen! Al denkt men het, dan zegt men het nog niet.

״Gammerkop!” ¹J zegt Bloeme. ״Hoe is men zoo n gammer!”

״En ze ziet er ommers prachtig uit”, zegt n ander. ״In 't sangetorium kan je best beter worden.”

Maar Bloeme is stil. Anders het hoogste woord en nu loopt ze d״r maar bij ... Saai is dat...

En de heele stemming is gezakt, ¹s Morgens zoo lus-tig, al te lustig, en nu ...

Maar de dag is ook al haast om. Zoo meteen nog in de tram, en dan naar huis, eten...

״Hei je nog wat?”...

Wat duurt het lang eer de tram komt...

Stil is het in de omgeving. Je hoort het flauwe geluid van het sanatorium, daar ginds, waar ze Naatje heb-ben achtergelaten ...

En nog altijd komt de tram niet.

Ze zitten dicht tegen elkander, bij den boom. Het wordt kil, de zon gaat onder; de hei sluiert zich, de boomen verwazen ...

Wat is dat: tek ... tek ... Wat leekt daar tusschen de takken? Is dat... de avond... de herfst?

En plotseling, met een kreet, Bloeme, voorover, op den grond ... En huilen ... huilen ... !

.., Alsof haar het hart zou breken, woest, met alle hartstocht van haar ras, zoo ging zij te keer, en was niet tot bedaren te brengen...

83

¹

Domkop.