lagen zij al spoedig op den grond te ra-votten....
״Kinderen’ zei mevrouw bezorgd, ״wees jullie 'n beetje stil, ik geloof dat je vader aardig gesappeld heeft van-daag....”
Maar een geluid van onmiskenbaren aard, dat van de canapé kwam, bewees haar, dat doctor Costa Gomez zich, voorloopig althans, buiten het bereik van alle stoornis bevond: hij snurkte als een os!
Aug. 1927.
127