In de Gouden Klok

66    IN DE GOUDEN KLOK.

niet zoo heel zeker van, of ze wel chic wou zijn...

Nel stond in de keuken haar schoenen te poetsen. Asschepoester, dacht Santje droevig. Wat 'n trouwe vrien-din had zij in Nel! Als Nel haar het duurste cadeau had gegeven, had het haar niet zoo kunnen treffen dan nu zij de schoenen voor haar poetste.

״Nel," zei Santje, ״als ik trouw, wil jij dan bruidsmeisje bij mij zijn? En wil je dan alsjeblieft een rose pope-linen jurk aandoen?"

״Tja..," zei Nel, ״ik wil het wel, maar weet je, rose staat blonde menschen niet zoo best: als je 't goedvindt dat ik zeegroen neem?"

Nu, dat zou Santje dan heel genadig toestaan; maar bruidsmeisje moest Nel zijn.

In het heden had Santje niets te vergeven; maar de toe-komst was van haar: daar kon zij nog vrij over beschik-ken!

Marix stond te frutteren aan zijn boordeknoopje. Hij stampte met den voet, zag rood, en zei een woord, waar-van Vader zeker zou hebben gevraagd: ״leer je dat soms op ״die H.B.S. van jou”? Dat was nu nog niet zoo erg, als het woord maar geholpen had!

Doch Santje ontfermde zich over hem; mannen zijn zoo hulpeloos ... Zij hielp hem ook de das mooi strikken. Hij deed zijn handschoenen aan. Santje had haar broer nog nooit met handschoenen gezien; zijn broek hing stijf in de plooi, zijn kuif lag plat achterover, nat van het water: hij zag er echt deftig uit!

... En daar was het rijtuig al! De moeder van juffrouw Smeegers deed haar raam open, de vrouw van het loterij-mannetje steeg op uit haar kelder, den bril op den neus, de turfloods en de timmerwinkel liepen uit om naar hen te zien. Nannie keek zegevierend rond: dat waren haar broer en zusje, die daar in een rijtuig gingen!