In de Gouden Klok

64    IN DE GOUDEN KLOK.

dat je voor zeven stuivers in de Fransche Bazar kon krijgen, en waar Santjes vlecht mee opgehouden zou wor-den. Clara Nerdes had, zij het met een bloedend hart, haar ״colliertje” gepresenteerd: ״maar breek of verlies het alsjeblieft niet!” Netje Bloembinder had haar kanten zakdoekje aangeboden, en juffrouw Smeegers, de naaister, haar krultang liefdevol ter leen afgestaan, ’s Avonds te voren, toen Santjes ponnie stijf in de papillotten stond, kwam Nel nog haastig aangeloopen. ״Je hebt toch nog geen eau de cologne gekocht?” vroeg zij, en ze haalde haar eigen fijne flaconnetje met zilveren dopje, dat zij nog van haar grootmoeder gekregen had, voor den dag, vol heerlijk reukwater, ״Pas je er goed op?” zei ze. Santje had gelukkig een diepen zak in haar jurk.

Vader en moeder gingen al vroeg heen, want die moes-ten den geheelen dag op de bruiloft zijn. Om acht uur zou het rijtuig voor Marix en San komen, en juffrouw Smeegers zou op Nannie blijven passen. Moeder had ge-zorgd voor een groote pan soep, en daar aten ze gewei-dig van.

״Zouden ze op de bruiloft wel soep krijgen?” vroeg Nannie bezorgd.

״Vast niet zoo lekker als deze,” zei San, die altijd, on-der alle omstandigheden, honger had.

Nannie had te doen met haar vader en moeder, die nu dit heerlijke bordje soep moesten missen.

״Ze krijgen taartjes,” zei Marix. ״O,” zei Nan. Dan was het goed. Taartjes waren het lekkerste dat een mensch krijgen kon.

Het was wonderlijk, zoo gemakkelijk als Nannie berustte in het feit, dat ze niet mee mocht. Maar ten eerste had ze geen heldere voorstelling van een bruiloft. Ze dacht, dat je langs een trap ״op de bruiloft” kwam, en dat het een soort van platform vol menschen was, waar je best