Het Joodsche bruidje

en glimlachte en je kon het hem niet aan-zien dat hij alleen stond in de wereld, dat hij zn eenig kind, z’n zoon, z’n prachti-gen jongen verloren had en toen na kor-ten tijd ook zijn vrouw, en dat hij met de wond van zijn ontzettende eenzaam-heid en zijn herinneringen rondliep, zich overal aan stootende, aan alles wat voor de andere menschen enkel vreugde was....

Zoolang je nog maar glimlacht! Zoo-lang je nog maar glimlacht heb je dat onduldbare er niet bij, dat anderen met hun medelijden aan je wond raken en ze opnieuw doen bloeden.

En hij glimlachte en was bedrijvig, hij was overal tegelijk, hij hield z’n rede en scheen werkelijk gelukkig, en hij washet ook n beetje in die uren, net zooals ie-mand die op een dun vliesje ijs loopt, en zich staande houdt, zoolang het ijs maar niet doorbreekt onder zijn voeten. En zoolang het ijs nog niet door gebroken is, 46