Jacob Hiegentlich

Maar toen ging de meid trouwen* Ze zou ’n andere sturen* Hoe hij wachtte, de andere kwam niet*

Dagenlang bleef de onpractische man zonder hulp* Toen ging hij schuchter en onwennig de wereld in, die hem vijandig was, de wereld van luide trams en snelle auto’s, hij bezocht bureau’s, ontving papiertjes, die hij verwonderd in de handen hield* Hij moest wachten aan loketten.

Eindelijk kwam ’n jong kind uit Limburg, ze zong in ’t huis en was vrolijk, ze lachte hartelijk om alle dingen, ze zorgde goed voor Meersen, die haar ternauwernood aankeek, maar toch vond hij ’t prettiger sinds het frisse, zonnige kind door de woning tripte*

Eenmaal kwam zijn broer uit New-York op bezoek, zijn broer, waar hij veel van hield en die in alles zijn tegendeel was* Hij genoot ’t leven, maar hij had heel veel eerbied voor zijn dichtenden broer, al was hij maar ’n zakenman* Hij noemde hem broertje en zei b*v>: ,,’n Aardige meid heb je daar, broertje!”

En Meersen bekeek toen Margriet nauwkeurig, hij zag haar donkerbruine haar en de grijze, halfgesluierde lachende ogen en ook ’t kuiltje in de kin* Toen zag hij ’t ook: ’n aardig meisje* Maar de jongere broer uit Amerika praatte alree van andere dingen*

Margriet, die gehoord had hoe hij „broertje” genoemd werd door zijn broer, ging toen ook voor de grap den grijzen man broertje noemen; hij kon geen afstand houden, dat had hij vroeger op school al moeten ervaren* Margriet was een zinnelijk kind, dat in de eerste dagen getroffen was geweest door de zachte voornaamheid van Meersen en zijn omgeving; langzaam had ze’n genegenheid voelen groeien voor den man,