Jacob Hiegentlich

Hevig gerinkel en ’n vloekend mopperen wekte haar uit den korten slaap* Jeetje, als hij maar niet in ⁹t glas gevallen was. Ze had op ’t donkere weggetje ’n rij flessen gezet, omdat hij zo erg laat thuis kwam den laatsten tijd, ze moest hem laten voelen dat ’t geen pas gaf. Maar nu ’t resultaat zo luidruchtig tot haar doordrong, zag haar nerveuze fantasie den man met bloed bespat en róók zij den bloedgeur. Sidderend knipte ze boven haar kussen ⁹t licht aan, wilde in haar dunne grijze pyjama naar benee. Maar reeds stond hij daar wijdbeens, bromde: ,,’n Flauwe mop.” Ze ging voor hem staan. Hij hield z’n hoed op, ’n veeg teken.

„Wat ⁹n gemene streek!” zei hij boos.

„Wie zou dat gedaan hebben,” praatte ze schuw.

„Kom kom, wie anders dan jij, ⁹t is echt iets voor jou, jij bedenkt altijd zulke komische situaties,” hij lachte verlegen, „ik vind ⁹t toch wel geestig.”

„Ja, maar waarom kóm je tegenwoordig altijd zo laat, het is nu bij vijven,” zei ze schor, half vertederd door zijn jongensachtig gedrag, „je had laatst toch gezegd . ♦.” „Ach, men zegt zoveel...” Hij lachte nu luider, kuste haar natte gezicht, ze rook den scherpen alcohol, ze wendde zich af en liet den kus onbeantwoord.

„Och kind, men wil ook ’s met de vrienden praten. Ik had je immers niet wakker willen maken. Als Charles me vroeger naar huis bracht, viel hij om van de lach, omdat ik voor ⁹t hekje al m’n schoenen uitdee, expres om je niet wakker te maken ...” Zijn ogen glansden. Zij hield veel van hem. Hij