Jacob Hiegentlich

gespijzigd, was ’t bij drieën* Men moest scheiden* Er werd een en ander teruggegeven en men verontschuldigde zich bij den waard: „Er is me wat overgegaan*” Dat was de vaste formule* Burgemeester Thijske greep naar buiten wankelend z’n fiets, zette bedachtzaam z’n linker voet op ’t „pinke”, sprong naar voren, en daar zat hij, triumfant en dik van paté de foie gras, en met de goede wensen voor zijn vrouw en onder de bezorgde waarschuwingen toch vooral niet de Maas in te fietsen, reed hij zingend: Wij gaan nog niet naar huis, wat tamelijk inconsequent klonk, door de Carmelitessen-straat, naar zijn gemeente* De onderwijzers Van der Goor, in stand even zijn minderen, die echter in zijn dorp woonden, volgden respectvol afstand houdend, ze zongen het Limburgse volkslied, dat de harten verkwikt*

De heer Moser, inmiddels in zijn imposante pels geholpen, had ’n politieagent en den heer Jansen ’n arm gegeven en schreed kaarsrechtdoor de Carmelitessenstraat, gevolgd door zijn familieleden, De la Gileppe en Bartho* Opeens hield hij stil en sprak plechtig in den vriesnacht:

„Vrienden, dit is ’n aristocratische straat*”

„Een straat van hogen adel,” beaamde de agent*

„Ik herhaal, ⁹n aristocratische straat* Hier woont de gravin W*, daar de baron van G„ ginds de jonkheren C* en D„ mitsgaders de burggraaf* Aan het eind verheft zich mijn woning, de eenvoudige stulp van Israël Moser, koopman en fabrikant*” Luidruchtige nieuwjaarswensen van den hoek omzwenkende feestelingen deden hem zwijgen* Dan voer hij voort: „Vrienden, mijn vader was ’n hoogstaand man, maar van adel was hij niet* De burgemeester van S* en de notabelen kwamen bij hem en zeiden: Ziet, ge zijt zo’n brave Jood, waarom wordt