Gisteren komt nooit weerom ...

'Lezen en schrijven kun je leren' 69

Zei ze na een poosje:

'Hij heeft vandaag tweehonderddertig appelen verkocht. Ik heb vanmorgen ook meegeteld, toen hij de kar oplaadde.'

Men zegt, dat ze aan verval van krachten gestorven is, maar ik betwijfel dat. Ik geloof, dat ze niet langer wilde leven. In het ziekenhuis heb ik haar voor het laatst levend gezien. Ze lag alleen in een klein kamertje. Rustig en volkomen in vrede. Ze keek me met haar heldere grijze ogen aan. Haar mond zei:

'Ik ga dood. Ik zal blij zijn als ik kan uitrusten. Ik heb mijn negotie uitgevent. Nu ga ik mijn karretje naar huis rijden en dan heb ik gedaan wat ik doen moest.'

De verpleegster kwam binnen om wat bloemen op het tafeltje te schikken. Met haar stond grootmoeder op gespannen voet. Ze mocht nu eenmaal geen verpleegsters. Toen het meisje weer weg was, zei grootmoeder tegen me:

'Als ze me een daalder biedt, kan ze m'n ziekte overnemen. Geloof me, hij heeft me meer aan inkoop gekost.'

Toen sloot ze de ogen en was dood.

Ze stierf vóór 10 mei 1940 en ze heeft dus, gelukkig, een graf voor zich alleen, in Diemen.